Copyright 2024 - Custom text here

Indice articoli


4 - PO ONORI E GRORIA DE SANTA CRARA

In una bidda no meda attesu de Terrubia ‘nci fiant una borta duus giovunus. Issu si narat Bissenti e issa Pisabella. Si boliant beni unu mediori e si fiant fattus a isposus, sempiri attaccaus a pari. Ma luegu si fiant depius lassai, ca issu dd’hiant zerriau a fai su sordau in Continenti.
Passau su tempus suu, Bissenti fiat torrau a domu. Ma issu no fiat cuntentu comenti hiat a depi essi, ca in Continenti, una mala dì, si fiat fattu tentai de is amigus e fiat andau cun d’una de cussas feminas malas chi dd’hiat impestau.
Su prexu mannu de Pisabella su podiri imbrazzai de nou su sposu suu e de ddu podiri de nou carinniai! Ma issu tristu e affliggiu, intimorigiau e bregungiosu no ‘nci dda faiat a ddi nai sa beridadi a sa sposa sua - picciocchedda ancora ‘noçenti, sen’ ‘e malizia.
Antioga, sa mamma de Pisabella, est beru chi fiat viuda, ma fiat puru una femina conoxidora, de cussas chi scint comenti si portant is santu a cresia. Si dda fiat pensada, chi calincuna cosa mala depiat essi’ suzzedia a su piccioccheddu - chi issa boliat beni comenti a unu fillu, e forzis de prus puru. E aici, intradora, spricua spricua, hiat finiu po si fai contai totu cantu su malifattu.
In su primu momentu zia Antioga si fiat lassada pigai de su scunfortu: “Oiahmamia! It’arrori mannu chi s’est costau oi a nosu!” Ma fiat istada debilesa de pagu, poita luegu si fiat donada una scutullada, narendi: “Coraggiu, piccioccu! Innoi toccat a s’invocai a Santa Crara sa Miraculosa de Terrubia. Santa Crara custa grazia no mi dda depit negai!”
Nau e fattu. S’in cras a chizzi, zia Antioga s’incarrerat a cresia e ingenugada a innantis de sa Santa Miraculosa cumenzat a dda pregai chi Bissenti, su sposu de sa filla sua nodia, essit a su prus prestu torrau a essi’ sanau de cussa maladia. Si fiat invocada po chi dd’essit accanzau sa grazia, faendi votu chi tot’ ‘e is tres hiant a essi’ andaus a sa festa manna de Terrubia po ddi portai una Missa e su regordu.
E Santa Crara dd’hiat ascurtada e si dda hiat fatta, sa grazia; ca unu bellu mengianu Bissenti scidendisindi totu allipuziu, si dda hiat stringhillonada e no ‘ndi fiat scobau mancu unu stiddiu chi no fessit succiu bonu. Su prexu de tot’ ‘e is tre no faiat a ddu nai! Prus de totus zia Antioga, chi luegu fiat curta a cresia a poniri una candeba manna alluta a sa Santa.
Arribada sa dì de sa festa manna de Santa Crara sa Miraculosa, tot’ ‘e is tres s’incarrerant, a bestiri nou, prexaus e cuntentus, abbrazzettaus a pari, su piccioccu in mesu inter mamma e filla.
ATerrubia, a cussus tempus ‘nci fiat unu ceraiu arremonau chi narant fessit unu de is mellus de totu sa Sardigna, ca s’obera sua, si puru de cera, candu fiat finia parriat vera.
Zia Antioga no si fiat scarescia de su votu fattu a sa Santa. “Immoi, piccioccus, si lassu,” hiat nau, “ca tengiu una commissioni de fai. Bosaterus andai a sa festa e spassiaisì. Su dinai po si comporai nuxedda e turronis ge’ si dd’happu donau... Si torraus a biri de innoi a un’orixedda a inanti de cresia.” E de pressi fiat toccada aund’ ‘e su ceraiu.
Intrat e dd’accrarat totu sa chistioni. Su ceraiu fiat homini de arti e puru de sabi e hiat cumprendiu luegu su contu. “Lessit fai a mei, gomai, hat a biri chi hat atturai cuntenta. Una mes’ oredda e sa cosa est bella chi pronta. Po su sturbu, fait tanti...”
Su pretziu fiat carixeddu, ma zia Antioga sen’ ‘e musciai ‘nd’ hiat bogau su dinai de sa bucciacca de sa gunnedda e dd’hiat pagau.
Mes’ora pustis fiat torrada a sa buttega de su ceraiu e hiat agattau s’obera finida. S’homini dd’hiat scoberta de sa randa chi portàt appizzus e si dda hiat ammostada. Posta in su pratilliu, setzia appitzus de is duas boccias, a froccu birdi, alluta e dengosa, fiat unu mediori sceti su dda biri.
Cun su regordu in manu, zia Antioga si fiat incarrerada facci a cresia, innui hiat attobiau is isposus. “Sigheimì, piccioccheddus!” Ddis hiat nau. E fiat intrada a cresia, ponendisì cun s’atera gente chi portàt regordus de grazia arriccìa.
In fundu de sa cresia, accanta de s’altari maggiori ci fiat su sagrestanu cun d’una mesa manna aundi poniat is regordus chi arricciat unu a unu.
Po dognia regordu chi su miraculau ddi donàt, su sagrestanu ddu pigàt in manu e narendi “Po onori e groria de Santa Crara”, ddu basàt innantis de ddu poniri asuba de sa mesa.
Arribau a zia Antioga, su sagrestanu, sen’ ‘e sciri de ita razza fessit cussu votu, ddu pigat in manu cumenzendi a nai “Po onori e groria...” e ddu scoberriri po ddu basai, candu castiat e s’acatat chi cussa cosa est propriamenti una cosa... E torrendincedda a sa femina, pispisat a dentis siddaus po no si fai intendi de sa genti: “E custa... ‘nci dda torras a su cunn’ ‘e mamma tua!”

Questo sito utilizza cookie per migliorare la tua esperienza e offrire servizi in linea con le tue preferenze. Chiudendo questo banner acconsenti all’uso dei cookie.