Copyright 2024 - Custom text here

Indice articoli


7 - SU PREDI FRAIZZU

In sa bidda de ziu Crisantemu - s’homini prus becciu de Marmilla, chi in custu contu no cumparrit po nudda - fiat arribau su predi nou, ca su becciu dd’hiant promoviu canonigu e hiat fattu s’andada de su fumu.
Luegu arribau, hiat pigau possessu de sa canoniga, de sa cresia e de su cungiau de sa cresia, e totu’ is feminas fiant curtas a dd’arriciri in pompa magna, cun sa maista de iscola e is fillas de Maria in prima fila. Fiat giovuneddu e lillosu, e andàt totu a gianchidus che curculeu in beranu: a s’oghiadura chi ghettàt a is feminas si cumprendiat luegu chi depiat essiri unu grandu bagasseri.
No fiat passau unu mesi chi is hominis hiant giai cumenzau a si ‘ndi chesciai, chistionendindi intra pari, in su magasinu de zia Lionora.
Hiat obertu sa chistioni Giuannicu su sedderi, chi teniat mulleri giovuna, bellixedda e prexerosa, e po cussu fiat su prus espostu a su perigulu.
“Innoi toccat a ddi poniri remediu. No fait a ‘nci ‘essiri de domu po andai a su saltu o po cali atera incumbenzia chi siat, e toppulu! arribat issu, su predi. No nau chi ‘nci sia malesa, narant chi siat unu santu...”
“Gopai miu”, dd’hiat interrumpiu Cirigu su crabargiu, “s’urtimu santu dd’hant arrustiu a cardiga in tempus antigus, e mi parrit chi fessit santu Larenzu”.
“Hat essi’ puru”, fiat intrau in sa chistioni Bartumeu su maistu de linna, “chi siat scundiu, ca s’homini sempiri homini atturat, si puru sia bestiu a gunnedda de predi. Ma is feminas nostas, tòccat a dd’ammittiri, no sunt de cussas chi faint bista sa braghetta e isterrias”.
“Nisciunus est narendi mali de nisciunus. Deu nau sceti chi s’occasioni fait s’homini furoni... e sa femina bagassa.” Fiat interveniu ziu Rafieli su maistu de cubas, unu de is prus beccius de sa cumpangia.
In su mentras chi is hominis fiant discutendi e buffendi in su magasinu, don Enricu, su predi nou, fiat finendi su giru de is bisitas a is animas prus bisongiosas de cunfortu. S’urtima de su giru, Antioghedda Piras, sa mulleri de su sedderi, abettàt sezzia in s’or’ ‘e s’enn’ ‘e ‘omu, pighendi su friscu. Luegu appubau su bestiri nieddu si ‘ndi fiat strantaxada, passendisì sa manu in sa gunnedda frungida.
“Intrit don Enricu, intrit... fia cumenzendi a mi screi.”
“Eh, is animas bisongiosas de cunfortu sunt medas e su giru est mannu e su tempus est pagu e toccat a ddu prezziri...” Hiat respostu don Enricu.
Candu si fiant inserraus in sa cambara de arriciri e su predi sezziu a cadira ‘nd’ hiat bogau a foras su tempus suu, Antioghedda a ogus sprappeddaus si fiat pensada chi po tempus don Enricu ‘ndi teniat in abbundanzia. E totu arranchendi, po no stai a perdiri tempus, si fiat arziada sa gunnedda e dd’hiat incosciau a cuaddeddu.
In su mentras chi su predi fiat narendi su rosariu cun Antioghedda Piras (fiant giai arribaus a sa segunda posta) in su magasinu de zia Lionora is hominis fiant ancora battallendi. Fiant intervenius in sa disputa Matteu, Nicolau, Srebestu, Remundu, Fideli e Diadoru, totus coiaus cun feminas giovunas e cresiasticas, meda affizionadas a is funzionis; sceti is urtimus duus, Fideli e Diadoru, bagadius, ma issus puru in perigulu cun sorris santicas.
S’idea fiat benida in conca a Diadoru, messaiu de pagu terras chi po si bivi faiat su maistu de crapitas.
“Candu unu pegus est colludu andat crastau”, hiat nau comenti chi fessit fueddendi su presidenti in Corti.
“Prontu!” Hiat zerriau Felicinu Murtas su crastadori, arziendisindi de su scannu e accostendisì a s’arrolliu. Totu s’hiat a essiri pozziu nai, ma no chi Felicinu no sciessit fai s’arti sua: ge’ ddu narànt in bidda ca po crastai fiat professori; e cuaddu o crabu o caboni chi fessit, mai dannu hiat tentu; e fiant atturaus totus cuntentus.
Calincunu hiat moviu sa conca, comenti bolessit nai chi sa mexina fessit unu pagu troppu marigosa. “Giustizia pronta, vinditta fatta”, ‘ndi fiat bessiu ziu Gesuminu brigatista pensionau, chi fueddàt totu a dicius e a sentenzias, de candu in su millinoixentusbinti ‘ndi fiat torrau de sa gherra. Su succiu de sa chistioni fiat chi toccàt a pigai tempus, a no teniri pressi, po fai is cosa beni fattas.
“Andat beni!” Hiat ammittiu Diadoru, serrendi sa leppa de crastai a Felicinu e torrendisdda a poni in bucciacca. “Faeus una cosa: scrieus una littera a su predi, comenti chi si dda scriessit una bella bagadia, po ddi donai appuntamentu. Chi non andat est salvu. Chi andat agatat Felicinu e ddu crastat.”
Totus fiant staus de su matessi parri. Sa littera dd’hiat hai scritta Angelineddu, chi a piticu fiat su primu de scola, firmendidda a nomini de Lisabetta Arrosas, su mellus frori de totu sa bidda: nimancu sant’ Antoni s’eremitanu si ‘ndi hat essiri pozziu scabulli’.

Questo sito utilizza cookie per migliorare la tua esperienza e offrire servizi in linea con le tue preferenze. Chiudendo questo banner acconsenti all’uso dei cookie.