10 - SU CONTU DE SU MANDRONI RICCU E FURBU
Antiogu, meri de meda terra, fiat nomenau po essiri s’homini prus mandroni de totu sa bidda.
Una dì fiat andau de Bissenti su ferreri, po si fai fai sa maniga noba a sa marra.
Ddui fiant in sa buttega de su ferreri una pariga de gopais chi, intendia sa commissioni de Antiogu su mandroni, hiant pensau de ddi fai una brulla.
De accordiu cun Bissenti su ferreri hiant preparau a sa marra una maniga longa meda, anzis spropositada, chi po dda usai marrendi no ddui podiat de siguru essiri bisongiu de s’incrubai. In summa, una marra po mandroni.
Sa dì chi Antiogu depiat beniri a sa buttega po ‘nd’ arretirai sa marra finia, sa cambarada de is gopais fiat cuada a palas de su muru, po biri su chi hiat a sunççedi’, e po si spassiai a pizzus de su mandroni.
Ma Antiogu - mandroni sì, riccu puru, ma no tontu - bista sa marra finia hiat cumprendiu sa trassa e hiat pensau de ddis torrai sa pillota.
Hiat nau: “Gopai Bissenti, ita dimoniu de marra m’heis acconciau?”
E Bissenti su Ferreri, arrispondendi luegu e prontu: “Poita, Gopai Antiogu, sa maniga est troppu longa?”
“Ma cali longa!” Ddi torrat Antiogu: “Custa maniga est troppu curza po mei: gei ddu scieis ca deu marru sceti sezziu a cuaddu!”